Na het behalen van het ticket voor de Grand Finals in Sarno, Italie, begonnen de voorbereidingen weer. Race overal laten inmeten, tickets boeken, hotel uitzoeken en natuurlijk zo vele mogelijk trainen. Dit jaar zat er echter wat minder tijd tussen dan vorig jaar, namelijk maar een kleine maand. 
We landden in Italië, konden de huurauto ophalen en op zoek naar ons hotel. Dit was echter een grotere zoektocht dan we gedacht hadden. Veel kleine straatjes, eenrichtingswegen en honderden straatnaambordjes. Na een uurtje of twee gereden te hebben, terwijl we er eigenlijk iets meer als een uur over zouden doen, vonden we eindelijk ons hotelletje. In een steegje, op een binnenplaatsje, waar geen huisnummer was aangegeven, werden we ontvangen. En ondertussen waren we er al drie keer langs gekomen. Daarna zijn we gaan ontbijten en op naar de baan om mezelf in te schrijven. Dit jaar kon dit op twee dagen, het was dus nog vrij rustig. En ook meteen de baan verkend met de huurkarts. De volgende dag hadden we hierdoor vrij en zijn we een van de mooiste kustroutes, Amalfikust, gereden. Op maandag 21 oktober mocht ik de kart ophalen en hadden we de gehele dag nodig om deze op maat te maken en in elkaar te zetten. Dinsdag begonnen de trainingen. Deze trainingen begonnen goed, ik had de baan vrij snel onder de knie en doordat we tijdens de Grand Finals op de Birel Art reden, het merk waar we seizoen 2019 zelf op gereden hebben, wisten we natuurlijk al hoe de kart werkt en waar we op moeten letten. Tijdens de trainingen reed ik tussen P19 en P22 in mijn eigen groep, deze groep was veruit de snelste, waardoor ik van alle 72 rijders gemiddeld op P30 reed, dit zou betekenen dat ik een plek in de finale zou kunnen behalen. Van de 72 rijders mogen op zaterdag 36 de finale rijden. 
Op woensdagmiddag was het tijd voor de kwalificatie. Dit is eigenlijk het belangrijkste moment van de hele week. De plaats die je behaalt tijdens de kwalificatie bepaalt je startpositie voor de drie volgende kwalificatiewedstrijden. Deze drie wedstrijden worden bij elkaar opgeteld en bepaald je startpositie voor de prefinale. De uitslagen van de drie kwalificatiewedstrijden en de prefinale bij elkaar opgeteld bepaalt of je de finale haalt of niet. Tijdens de kwalificatie reed ik met een sterke groep mee en ging ik me in de eerste ronde positioneren. Vanaf ronde twee begon ik de snelheid op te voeren, totdat ik in de voorlaatste bocht iets vreemds merkte, maar wat het was wist ik nog niet. Aan het einde van het enorm lange rechte stuk drukte ik de rem in en dat ging niet goed. Hij remde veel minder af en werd heel erg onrustig. Dit ging vervolgens bij alle bochten zo, maar nog steeds niet was voor mij duidelijk was er aan de hand was. Nog wat geprobeerd qua rembalans en rempunt, maar niets leek te helpen. Toen heb ik na een aantal rondes besloten om te stoppen en toen zag ik dat mijn achterrem was losgeraakt/afgebroken van de support, waardoor ik geen achterrem meer had. Dit verklaarde een hoop, maar wat was dit balen, want doordat het in de tweede ronde was gebeurd, heb ik geen enkele goede ronde neer kunnen zetten. Hierdoor werd ik in de kwalificatie 63e van de 72 rijders. De finale leek ineens heel ver weg. Maar zo goed mogelijk de knop om proberen te zetten, want later deze middag stond de eerste race al op de planning. Deze begon ontzettend goed en de snelheid zat er heel goed in. Ik moest de race starten vanaf plek 31 en de race zou 10 rondes duren. Niet twijfelen dus en zo goed mogelijk naar voren rijden. Dit ging heel goed, elke ronde kon ik minimaal een rijder of soms zelfs meerdere inhalen. In ronde 8 maakte ik de inhaalactie op de nummer 20! Maar toen ging dat fout, ik was er vrijwel voorbij toen hij mij tegen mijn achterbumper aantikte en ik spinde. Vrijwel iedereen die ik in de rondes daarvoor heb ingehaald kwamen weer voorbij en zoveel plekken kon in ik de laatste ronde niet meer goedmaken, waardoor ik finishte als 34e… 
Donderdag stonden weer twee kwalificatieraces op de planning. Zowel de eerste als de tweede race van deze dag moest ik starten vanaf P32. De start van race 1 ging goed en de inhaalslag moest weer ingezet worden. Helaas ging het deze keer was lastiger als de dag daarvoor. Natuurlijk had ik ondertussen ook al veel gevraagd van mijn banden. Toch lukte het me om naar voren te rijden en finishte ik als 23e. Na een hele lange pauze was het tijd voor de laatste kwalificatierace. Wederom ging de start goed, dat is wel een klein voordeel met ver achteraan starten, je kunt wat meer snelheid meenemen en voor je wat meer afkijken, waardoor de kans op een crash kleiner is. Deze race gebeurde er veel en zag ik regelmatig rijders langs de baan staan, dit helpt natuurlijk om wat meer naar voren op te schuiven. En ook het inhalen lukte weer aardig. En toen het einde van de race naderde zag ik alle lichten langs de baan knipperen. In eerste instantie leek het op de gele ‘vlag’, maar ik zag het knipperen bij elke post en bleek dat het de rode vlag was. Dit betekend dat de race per direct stilgelegd wordt. Het gebeurde in de 9e ronde, dus de race was daarbij afgelopen. Was bleek achteraf, er ging een kabel, waarschijnlijk van de camera’s/microfoons, rond over de baan. Er was blijkbaar al een rijders doorheen gegaan en de kabel over de baan heen geslingerd. Een kabel van wel een aantal meters, ontzettend gevaarlijk dus. Hierdoor finishte ik als 21e. Alle kwalificatieraces werden bij elkaar opgeteld en race 1 heeft helaas veel kapot gemaakt en zakte ik toch ver terug naar achter, naar een 55e plaats algemeen. Dit betekende dat ik op vrijdag zou starten in prefinale A. 
Op vrijdag ging de vrije training super goed, met een elfde plaats. Helaas was het behalen van de finale een bijna onmogelijk opgave door de 55e plek algemeen van de kwalificatieraces. Donderdagavond maakte de organisatie mij nog wel een uurtje of twee heel erg blij. We kregen via de app bericht dat de eerste 18 in de prefinale door zouden gaan naar de finale, zonder dat de kwalificatieraces mee zouden tellen. En dit zou haalbaar geweest moeten zijn, aangezien in de prefinale als 28e moest starten. De races daarvoor was het me ook vaker gelukt om 10 of meerdere rijders in te halen. Echter kwam naar twee uur een nieuw bericht uit, dat het toch op de oude manier geteld zou worden, dus prefinale en kwalificatieraces bij elkaar opgeteld. Toen was het euforische gevoel weer snel verdwenen. De prefinale ging ik dus ook in met ‘de laatste race, alles geven, laten zien dat ik het kan en genieten’. Het was een mooie, maar ook moeilijke race. Het inhalen ging niet meer zo vlot als de races hiervoor en je gedachtes spelen ook een grote rol. Ik finishte de prefinale als 23e. Dit betekende dat ik de finale niet zou halen en dat is natuurlijk ontzettend balen.
Al met al ben ik wel tevreden, aangezien ik alle races en trainingen rond P20 heb gereden, wat zou betekenen dat ik een finaleplaats behaald zou kunnen hebben. Maar helaas heeft het materiaal me in de steek gelaten tijdens een van de belangrijkste momenten van de week. Het was weer een fantastische ervaring! En we nemen alles weer mee naar het seizoen van 2020!
